Σιωπηλές Φωνές

της Μάνιας Ζούση

 

Σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο Βυρσοδεψείο της οδού Ορφέως στον Βοτανικό, ζωντανεύει η άγνωστη, αποσιωπημένη ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, έτσι όπως αυτή καταγράφεται μέσα από προσωπικές μαρτυρίες ανδρών και γυναικών. Πρόκειται για την θεατρική παράσταση «Σιωπηλές Φωνές», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα, που παρουσιάζει στις έξι το πρωί και για δυο ακόμη Σαββατοκύριακα, η ομάδα «Ασίπκα». Είναι η ίδια ομάδα που στο παρελθόν έχει παρουσιάσει παραστάσεις οι οποίες έχουν κάνει αίσθηση και συζητηθεί, όπως οι «Νυχτερίδες» της Κιτσοπούλου, «Τρίπτυχο» του Μίλλερ, «Αγγέλα» του Σεβαστίκογλου, «Ελένη» του Ρίτσου κ.α.

 Μέσα από προσωπικά βιώματα, εμπειρίες, πάθη και περιπέτειες, άνδρες και γυναίκες, αποτυπώνουν με λόγο λιτό και μεστό, γεγονότα που σημάδεψαν την σύγχρονη ιστορία του τόπου. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπίτος και η ηθοποιός Ειρήνη Δράκου μιλούν στο in2life για την παράσταση, αλλά και την ανάγκη να παρουσιαστεί ξημερώματα.

Δημήτρης Μπίτος: «Πρόκειται για ένα θέατρο - ρεπορτάζ»

«Θα προσπαθήσουμε να επινοήσουμε από την αρχή τις λέξεις και τις αισθήσεις που παράγουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της αφήγησης. Προσπαθούμε να θέσουμε από την αρχή ένα καινούριο πλαίσιο και μέσα σε αυτό να επινοήσουμε μια δική μας πραγματικότητα, σε ότι αφορά αυτά που ακούγονται και έχουν ήδη συμβεί. Έτσι δεν πρόκειται για μια παράσταση εξέλιξης αλλά επινόησης. Ένα θέατρο - ντοκιμαντέρ και ένα θέατρο - ρεπορτάζ. Αυτό που θέλουμε είναι απλά να ακουστούν αυτές οι ιστορίες.

Η ώρα δεν είναι τυχαία επιλογή, καθώς τις πρόβες μας, τα καλοκαίρια τις κάνουμε 4 το πρωί. Αυτό που μας αφορά είναι καταρχήν πώς θα μπορέσουμε να ανακαλύψουμε μια άλλη πηγή αντίδρασης προς τον λόγο, ο οποίος δεν είναι απλά αυτό που ακούς αλλά αυτό που λες όταν δεν μιλάς. Και αυτό είναι που με απασχολεί στη δουλειά που κάνω, και στην αναζήτηση χρόνο με τον χρόνο. Δεν πρόκειται για μέθοδο. Απλά προσπαθώ μέρα με τη μέρα να εξελίξω τον λόγο που δεν ακούγεται, που δεν παράγει ήχο. Και αυτά τα κείμενα δεν έχουν ήχο, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η Μαρούλα Κλιάφα τα ονόμασε «Σιωπηλές Φωνές». Όταν λέω πως δεν έχουν ήχο, εννοώ πως δεν έχουν τον ήχο της έντασης που οι άνθρωποι κουβαλάνε στην καθημερινότητά τους, όταν μιλάνε και δρουν. Είναι καταθέσεις, μαρτυρίες, αναμνήσεις και αισθήσεις όλων αυτών που μίλησαν στην Μαρούλα Κλιάφα. Τίποτα δεν είναι επινοημένο. Είναι ντοκουμέντα. Είναι αυτά που η επίσημη ιστορία συνήθως αποσιωπά. Είναι μια «άναρχη εισβολή και κατάθεση μιας αυθεντικής ιστορίας της Ελλάδας».

Ειρήνη Δράκου: "Η αποσιωπημένη ιστορία που δεν διδαχθήκαμε"

Το συγκεκριμένο υλικό έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον καθώς ο τρόπος που το έχει συλλέξει η Μαρούλα Κλιάφα σου δίνει την δυνατότητα να μην έχεις εκ προοιμίου μία απάντηση, μία θέση. Και αυτό συμβαίνει καθώς πρώτα από όλα το ίδιο αυτό υλικό δεν έχει πάρει θέση. Πρόκειται για μαρτυρίες ανθρώπων από όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις, από αυτούς που χαρακτηρίζουμε δεξιούς, αριστερούς, και ανάλογα την εποχή, αντάρτες, πολιτοφύλακες, γαιοκτήμονες, κολίγους, τσιφλικάδες.
 

Η συγγραφέας έχει καταγράψει πρωτογενές υλικό, αυθεντικές μαρτυρίες, χωρίς να πειράξει τίποτα. Το γράφει και η ίδια στον πρόλογο, ότι χρειάστηκε κάποια στιγμή να πάρει μια δεύτερη συνέντευξη καθώς αισθάνθηκε πως οι ίδιοι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να καλλωπίσουν τον λόγο τους και έτσι τους ζήτησε να είναι ακόμα πιο αυθεντικοί. Πρόκειται για την αποσιωπημένη ιστορία που δεν διδαχθήκαμε επίσημα. Άλλωστε την ιστορία μας την βιώνουμε πάντα μέσα από ένα δεύτερο χέρι που γράφει και διορθώνει. Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η εμπειρία καθώς για εμάς ήταν η πρώτη επαφή με τέτοιο λόγο που τούτη την ώρα είναι πολύ επίκαιρος. Αυτό που γίνεται εμφανές σε αυτό το υλικό είναι ο διχασμός που προκύπτει. Υπάρχει πάντα ένα «εμείς», «αυτοί», «οι δεξιοί», «οι αριστεροί», υπάρχει πάντα ένα στρατόπεδο.

Πολλοί μας ρωτούν γιατί ανεβάζουμε την παράσταση στις έξι το πρωί. Εκεί μας οδηγεί η διαδικασία της δουλειάς μας. Και έχουμε ανάγκη να προσκαλέσουμε τους ανθρώπους σε αυτήν την παράσταση αυτήν την ώρα, ζητώντας τους ένα ραντεβού - αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει γύρω μας, μια συνάντηση στο λυκαυγές.

Ταυτότητα

«Σιωπηλές Φωνές» της Μαρούλας Κλιάφα

Από την θεατρική ομάδα «Ασίπκα»

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπίτος

Σκηνικά-κοστούμια: Αλεξάνδρα Σιάφκου - Αριστοτέλης Καρανάνος

Φωτισμοί: Νύσος Βασιλόπουλος

Μουσική: Λάμπρος Πηγούνης

Ερμηνεύουν: Ειρήνη Δράκου, Ιωακείμ Πανάγος, Μαργαρίτα Καλαντζοπούλου, Ρίτα Λυτού, Αντώνης Τσίλλερ, Νίκος Κρούγιας

Παραστάσεις: Πρωινή: 24/12, 7, 8, 14, 15, 21, 28/1, 4, 11, 18/2
Ώρα έναρξης: 06.00 το πρωί

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμή Εισιτηρίου: 10 € (γενική είσοδος), 5 € (φοιτητικό, κάρτες ΟΑΕΔ)

Παλαιό Βυρσοδεψείο. Ορφέως 174 Βοτανικός / Τηλ κρατήσεων:6930394959 & 6976408158

Ποιος θα μπορούσε να σκιαγραφήσει μια εποχή καλύτερα από τους ανθρώπους που την έζησαν; Εξήντα εννέα Θεσσαλοί, άντρες και γυναίκες, γεννημένοι μεταξύ του 1888 και του 1981 και προερχόμενοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους. Μέσα από τα προσωπικά τους βιώματα, τις εμπειρίες τους, τα πάθια και τις περιπέτειές τους, με λόγο λιτό και ταυτόχρονα μεστό, αποτυπώνουν όχι μόνο την καθημερινότητα, αλλά και γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο μας. Οι αφηγητές, με όσα εξιστορούν, φέρνουν στο προσκήνιο την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, αυτήν που η επίσημη ιστορία συνήθως αποσιωπά.
Οι "Σιωπηλές φωνές" είναι ένα βιβλίο ντοκουμέντο. Τίποτα δεν έχει επινοηθεί. Εξήντα εννέα άνθρωποι, πέρα από σκοπιμότητες και εξωραϊσμούς, καταθέτουν ο καθένας τη δική του μαρτυρία, συνθέτοντας μια μοναδική εικόνα του 20ού αιώνα.

Πηγή: in2Life
http://www.in2life.gr/