Του Γιώργου Σταματόπουλου
Είναι υγρή η ομορφιά της Θεσσαλίας. Ο Ληθαίος ποταμός που διασχίζει τα Τρίκαλα εξακολουθεί να ταράσσει ευεργετικά τον επισκέπτη και, υποθέτω, τους μόνιμους κατοίκους. Δεν έχουμε πολλές πόλεις με ποταμούς στην καρδιά τους. Αυτό από μόνο του προσδίδει μοναδικότητα στα Τρίκαλα. Σε συνδυασμό με την παλιά πόλη και το μεσαιωνικό κάστρο με το τεράστιο ρολόι, που πρωτοκατασκευάστηκε το 1648 από Οθωμανούς, η πόλη είναι από τις εντυπωσιακά ελκυστικές της χώρας.
Τόσες φορές που έχω πάει δεν αξιώθηκα να ανεβώ στο κάστρο. Αυτή τη φορά με πήρε από το χέρι ο Γιάννης και περπατήσαμε ώς την κορυφή· ακόμη και στο ρολόι ανεβήκαμε με την πανοραμική θέα όλης της πόλης. Τυλιγμένοι σε απαλή ομίχλη και δροσερή ψύχρα την απολαύσαμε και αμέσως μετά περπατήσαμε στα στενά πλακόστρωτα της παλιάς πόλης (Βαρώσι) με πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα οικιών να ανακατασκευάζονται. Ενας αστικός πολιτισμός πολύτιμος που, ευτυχώς, διασώζεται.
Πολλά μικρά, κομψά, κομψότατα καφέ και εστιατόρια και τσιπουράδικα, ζεστά και φιλόξενα, προκαλούν έναν ξεχωριστό τρόπο βαδίσματος και συμπεριφοράς· αναγκάζεσαι να σιωπήσεις ευλογώντας το τοπίο, τον χώρο. Γενάρης μήνας και πολλοί εκτείνονται σε τραπεζάκια έξω, αγγέλλοντας στους πάντες το ζείδωρο της χώρας κλίμα, τη συμφιλίωση των φυσικών δυνάμεων-αναπνοών. Μεσευρωπαϊκού στιλ καφέ κοσμούν άφθονα τους πεζοδρόμους. Αφθονο και φτηνό, επιτέλους, το φαγητό και, βεβαίως, το τσίπουρο ρέει γλυκύτατα, ουσιαστικά. Ο Ληθαίος κουβαλάει τη μνήμη της πόλης, δροσίζει το παρόν, ξεχύνεται στο μέλλον. Απειρα τα εσωτερικά τσιμπηματάκια, χωρίς παρενέργειες εντούτοις στην ευστάθεια του πεζοπορείν. Εντάξει, οι άνθρωποι ομορφαίνουν το περιβάλλον, αλλά κι αυτό με τη σειρά του ομορφαίνει τους ανθρώπους. Κάτι είχε δει ο Αριστοτέλης που, πάνω απ’ όλα τ’ ανθρώπινα, τοποθετούσε τη φιλία…
Δύο είναι για μένα οι εστίες πολιτισμού και πολιτικής στην πόλη. Το βιβλιοπωλείο «Κηρήθρες», που διευθύνουν, κοντά τρεις δεκαετίες τώρα, ο Κώστας (Κοτρώνης) και η Ρούλα. Ηρωική η παρουσία τους, κόντρα στην απαισιοδοξία της εποχής και στην άρνηση των πολιτών να διαβάζουν. Συνεχείς εκδηλώσεις-ομιλίες για βιβλία και συγγραφείς που πραγματεύονται τις πολύπλοκες πνευματικές προσεγγίσεις-νοηματοδοτήσεις. Ολα τούτα υπό εξοντωτικά αντίξοες συνθήκες. Να γιατί τίποτε δεν είναι μάταιο· η ζωή σπαρταρά και μεγαλουργεί σε τέτοια πρόσωπα, στέλνοντας στην εξορία αντικαταθλιπτικά και νευροκατασταλτικά φάρμακα…
Η ομάδα Από Κοινού έχει στα σπλάγχνα της ανθρώπους που (δια)κηρύσσουν (βιωματικά!) την Αποανάπτυξη στην οικονομία, πιστεύοντας (κι έχουν δίκιο) ότι σ’ έναν πεπερασμένο πλανήτη δεν μπορεί να υπάρχει απεριόριστη (άλογη-άκριτη) ανάπτυξη. Αλλά οι αριστερές δυνάμεις της πόλης περί άλλα τυρβάζουν. Πού θα πάει; Κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να ακούσουν· η κοινωνία θα τους εξαναγκάσει να εκδιώξουν την πεποίθησή τους ότι είναι οι μόνοι κάτοχοι της αλήθειας. Οχι; Ναι. Και σύντομα!
Ανασημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών
