Μικρό απόσπασμα, από το τελευταίο βιβλίο …..Συνέχισε να με καλεί στο ιατρείο όπου καθόμαστε ως αργά τη νύχτα. Είχε διαβάσει πολύ, όχι όμως λογοτεχνία, γιατί απεχθανόταν όλες τις τέχνες. ''Χασομέρια αδιάφορα, που έλεγε ο Πασκάλ. Θέατρο; Για ποιο λόγο; Όλοι παίζουν θέατρο. Ζωγραφική; Ζωγραφιστά δέντρα δε δίνουν σκιά και κανείς δεν κολύμπησε ποτέ στις ζωγραφισμένες θάλασσες. Ποίηση; Καλύτερα να νιαουρίζεις σα γάτα''.
Γινόμουν θηρίο μεν, αλλά δεν είχα τίποτα να πω. Όλα τα πιθανά επιχειρήματα προϋπέθεταν τη σημασία της τέχνης, κι ακριβώς αυτό αμφισβητούσε.
'' Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν θαυμάσια τη ζωή τους χωρίς μυθιστορήματα και πίνακες και τραγωδίες, για να μη πω τίποτα για τις κωμωδίες. Το μόνο που χρειάζονται είναι κάποιον να αγαπούν και να τους αγαπάει''.
''Γιατί μικραίνεις τη ζωή'' διαμαρτυρόμουν.
''Κι εσύ γιατί τη στολίζεις σαν τσιγγάνα;'' Ο φίλος μου ονειρευόταν μια αυθεντική ζωή χωρίς μπιχλιμπίδια''. Ήταν από φτωχή οικογένεια που δεν είχε τα μέσα να τον στείλει στο Πανεπιστήμιο για να γίνει κανονικός γιατρός, πέρασε όμως στη Στρατιωτική Ιατρική. Μετά από μερικά χρόνια θα άφηνε το στρατό, θα παντρευόταν και θα αποτραβιόταν σε κάποιο μικρό χωριό να φροντίζει τους ασθενείς, να αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αν αποκτούσε.
Ήθελε να πεθάνει γαλήνιος στην αγκαλιά της γυναίκας του χωρίς να έχει διαβάσει κανένα μυθιστόρημα.
''Εσύ αντίθετα, θα ζεις με ιστορίες των άλλων. Μια ζωή από δεύτερο χέρι, σαν μεταχειρισμένο σακάκι''.
Έτσι τελείωναν συχνά οι συνομιλίες μας και με άφηναν ανήσυχο και ανασφαλή. Μια μέρα ήρθε απρόσμενα βοήθεια. Πήρα ένα γράμμα από τον Μάνο Ελευθερίου.
Έκανε κι εκείνος τη θητεία του χωρίς όμως να σταματήσει να γράφει. Στο φάκελο υπήρχαν δύο νέα ποιήματα.
Τα διάβασα με τρεμάμενη ψυχή. Το ίδιο βράδυ τα ξαναδιάβασα στο γιατρό βέβαιος ότι θα γελούσε σε βάρος μας. Λάθος. Έγινε κατάχλομος και με λαμπερά μάτια είπε ψιθυριστά σαν να μην ήθελε να ακούσει τι έλεγε.
''Τι πόνος''.
'' Καταλαβαίνεις τώρα γιατί χρειαζόμαστε τη τέχνη;'' είπα θριαμβευτικά.
Χαμογέλασε θλιμμένα.
''Εσύ καταλαβαίνεις γιατί δεν τη χρειαζόμαστε;'' Λίγες μέρες μετατέθηκε σε άλλη πόλη . Χαθήκαμε.
……………………..
* Θοδωρής Καλλιφατίδης, Τα περασμένα δεν είναι όνειρο, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012.
Περισσότερα: http://www.kirithres.gr/Books.asp?bc=179661
