Άνοιγε τον αέρα του κήπου
κι έβλεπες τα μαλλιά της να φεύγουν αριστερά.
Ύστερα μετατοπιζότανε πάνω στο τέμπλο,
λυπημένη,
κρατώντας στην αγκαλιά της πολλές μικρές
άσπρες φλόγες.
Ήταν μια εποχή γεμάτη επαναστάσεις,
ξεσηκωμούς, αίματα.
Θα ‘λεγες ότι μόνη αυτή συντηρούσε
τη διάρκεια των πραγμάτων από μακριά.
Όμως από κοντά ήταν απλώς μια ωραία γυναίκα
που μύριζε κήπο.
Οδυσσέας Ελύτης.«Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου»
