κι’ ένας πόθος λευκός φωλιάζει στα μεγάλα μάρμαρα και με σέρνει.
Έλα μαζί μου. Θα ξαπλωθούμε κάτω από τη μαρμαρωμένη αρμονία,
θα σμίξομε τα χέρια μας και θάναι κάτω μπροστά μας η πόλη
η αμαρτωλή και περ’ απάνω στα νερά θα βλέπομε πως μαδιούνται
οι μενεξέδες στο ηλιόγερμα.
Μαδιούνται οι μενεξέδες στο ηλιόγερμα και τα χρώματα γιορτάζουν
εκεί κάτω. Παντοδύναμη η χαρά της ζωής κυλιέται στα στήθη μου.
Και την ψυχή μου κερνά η Αγάπη με το μυστικό κρασί των ανοίξεων
και των παραληρημάτων.
Κάτω από τα μάγια του φεγγαριού τη νύχτα, μέσα στη φλογερή αγάπη
του ήλιου την ημέρα, έγερναν και τον κεντούσαν.
Ας ανοιχτούνε σαν κάλυκες ρόδων και σαν δοχεία αρωμάτων
και σαν χείλη προσευχόμενα οι καρδιές μας, και ας ευχαριστήσουν
τους μεγάλους θεούς γιατί έπλασαν τη ζωή τόσον όμορφη
και τα χείλη σου τόσο κόκκινα και την αγάπη μου τόσο μεγάλη.."
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΑΖΑΚΗΣ "Όφις και Κρίνο" (Απόσπασμα)
