Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Εωθινές επιγνώσεις


Η καινούρια ποιητική συλλογή του Αγαθοκλή Αζέλη (Πλανόδιον). Οι νύχτες στο θρυμματισμένο ενυδρείο, ήταν η προηγούμενη(Μεταίχμιο 2008).Το βιβλίο  θα παρουσιαστεί την Πέμπτη, 22 Δεκεμβρίου 2011 στις 8. 30 μ.μ στο βιβλιοπωλείο Κηρήθρες, Ασκληπιού 34 Τρίκαλα.

Θα μιλήσουν

Η κ. Όλγα Κασιαρδή-Hering, Καθηγήτρια Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού στο Τμήμα  Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο κ. Γιώργος Κόκκινος, Καθηγητής Μεθοδολογίας και Διδακτικής της Ιστορίας  στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου

Ο κ. Θανάσης Χονδρός, Εθνομουσικολόγος- Εκπαιδευτικός

Την εκδήλωση θα προλογίσει η κ. Βάσω Κάκλα, Φιλόλογος, Αντιδήμαρχος Παιδείας- Πολιτισμού-Αθλητισμού του Δήμου Τρικκαίων

Λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή

Αν ισχύει ότι η μέρα ανήκει στη δράση και η νύχτα στο στοχασμό, το εωθινό τους μεταίχμιο αφιερώνεται στον αναστοχασμό που οδηγεί σε επιγνώσεις. Η ποιητική νύχτα είναι ίσως η χρονική περίοδος που το ποιητικό υποκείμενο διαλέγει στα αποθηκευμένα θραύσματα της μέρας τα στοιχεία που μέσα από τον αναστοχασμό και τις επιγνώσεις θα οδηγήσουν στη σύνθεση της ποιητικής του μυθολογίας, η οποία θα αποτελέσει τη γέφυρα για τη μετάβαση στην εκάστοτε επιούσα. Την απόπειρα διαμόρφωσης μιας τέτοιας υποκειμενικής μυθολογίας αποτελούν και οι τυπωμένες «Εωθινές Επιγνώσεις», με την προσδοκία να επιδώσουν στον εταίρο τους ένα όχημα με το οποίο θα χαράξει τη δική του, λυσιτελή ή μη, Οδύσσεια

Λίγα λόγια για τον ποιητή

Ο Αγαθοκλής Αζέλης είναι φιλόλογος στο Μουσικό Σχολείο Τρικάλων. Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βιέννης, εργάστηκε ως έμμισθος ερευνητής στην Ακαδημία Επιστημών της Αυστρίας, ως Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου δίδαξε ελληνική γλώσσα, λογοτεχνία και ιστορία των ιδεών, και ως καθηγητής στο Vienna International School. Έχει δημοσιεύσει εκπαιδευτικά βιβλία, ενώ βραβεύτηκε από το αυστριακό κράτος για τη μετάφραση γερμανόφωνης λογοτεχνίας στα Ελληνικά. Έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε συνέδρια με επιστημονικό ή εκπαιδευτικό περιεχόμενο και έχει δημοσιεύσει ποιήματα στα περιοδικά "Η Λέξη" και "Η Παρέμβαση" και στην επετηρίδα "ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ". Η πρώτη του ποιητική συλλογή "Νύχτες στο θρυμματισμένο ενυδρείο" εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ το 2008.


3+1 ποιήματα


Νυχτερινές αναπολήσεις

Είσαι ένα δίκοπο μαχαίρι
Κι εγώ το θηκάρι σου
Εφαρμόζεις μέσα μου
Δεν με κόβεις, δεν σε σφίγγω
Γίνεσαι ακίνδυνη
Αν και πάντα ετοιμοπόλεμη
Είμαι ένα δίκοπο μαχαίρι
Κι εσύ το θηκάρι μου
Εφαρμόζω μέσα σου
Δεν σε κόβω, δεν με σφίγγεις
Γίνομαι ακίνδυνος
Αν και πάντα ετοιμοπόλεμος
Είμαστε δυο μαχαίρια
Που διασταυρώθηκαν κι έγιναν δίκοπα
Μα σαν στοιχειωμένες πτυσσόμενες
Μπάμπουσκες, πότε το ’να
Γίνεται θήκη, πότε τ’ άλλο

      (Εωθινές επιγνώσεις)

Ρωγμές Το ποίημα είναι κατηγορική προσταγή
Σε υποδέχεται, αποκλειστικό καλεσμένο
Στον περίκλειστο κήπο του
Σου σφηνώνει την πένα στο χέρι
Καθηλώνοντάς σε να το γράψεις
Αν γελαστείς και υποκύψεις
Το άγος του ποιητή αν αποδεχτείς
Οι νύχτες σου διαρκώς θα μεγαλώνουν
Το ρολόι θα χτυπάει λέξεις
Παλιές; Πρωτότυπες; Πάντως πτερόεσσες
Ο χρόνος σου θα γίνει άνεμος
Ο τόπος θα σφαδάζει από το
Σύνδρομο στέρησης όλο αποδοκιμασία
Η ζωή σου θα τροχοδρομεί, βαγονέτο
Σκαπανέας που ανοίγει ρότα προς τον
Εαυτό του, με σύντομες επαναλήψεις
Για εμπέδωση
Γι’ αυτό λοιπόν νοικοκυρέψου. Αγόρασε
Ομόλογα πρόζας, τους ανήκει το μέλλον
Εμπεριέχουν, άλλωστε οδηγίες χρήσης

         (Εωθινές επιγνώσεις)

Προϊούσα συνύφανση

Όσα χρόνια σε προσδοκούσα
Καλλιεργούσα ανεπεξέργαστες  μνήμες
Συναντώντας σε στο τέρμα του κήπου
Με συνόδευσες στην αντίστροφη πορεία
Δεν θυμόμουν ακριβή
Ονόματα και διευθύνσεις
Τυφλά βήματα μας ανέβασαν σε σκάλες
Περιπλανήσεις ανακάλεσαν μυρωδιές και όψεις
Σταδιακά όλα απέκτησαν ονόματα
Ήρθε η ώρα να αποποιηθούμε
Τα δικά μας’ είμαστε μεταξύ μας
Άχρονοι πλέον, δεν  κινδυνεύουμε
Ούτε απ’ της Δαλιδάς το βιαστικό ψαλίδι
Η κόρη μας μεγαλώνει προς τα ένδον του κρανίου
Είμαι εγώ οστά κι εσύ οι ραφές τους
Όριο στεγανό τ’ ασήμαντο ν’ αντιπαλεύει

             (Εωθινές επιγνώσεις)



Schalen


Απολεπίζονται οι λέξεις σαν το χιόνι
Και ξεπροβάλλουν από κάτω πάλι λέξεις
Φθίνει το κρεμμύδι
Όμως πυρήνας πουθενά
Μόνο σωρός τα τσόφλια ένα γύρο
Στο χέρι σπαρταράει το κενό

           (Νύχτες στο θρυμματισμένο ενυδρείο)

Η εκδήλωση



Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

ΕΝΑ ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη

Η μυγδαλιά


Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Στα Ο ρια.

Πήγαινε πάντα στην άκρη. Άλλοτε από περιέργεια, άλλες φορές από απογοήτευση.
Τώρα καθόταν πάνω στο ξεμύτισμα του βράχου. Κάτω και πέρα η θάλασσα.
Ήταν  έξι το πρωί. Δεν έκλεισε μάτι τη νύχτα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη, η ψυχή του παγωμένη.
Η μάνα του πέθανε  στα δεκαεπτά του, όταν γνώρισε την Ειρήνη. Πατέρα δεν γνώρισε. Δούλευε και σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο. Στάθηκε στα πόδια του.
Τώρα τα πόδια του ήταν στον αέρα. Η σκέψη του στο κενό.
Φορούσε το κόκκινο μπουφάν, τα μαλλιά του είχαν γκριζάρει. Είχε γεννηθεί  στις 17 Νοέμβρη 1973. Σαν ελπίδα. Η νιότη του ήταν ένα Όραμα. Η ζωή του τραμπάλα.
Χθες έφυγε οριστικά και η Ειρήνη του. Παιδί δεν είχαν. Έμεινε μόνο ο πόλεμος μέσα του.
Δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί. Έβαλε τις παλάμες στα μάτια του, να μην βλέπει την ανατολή. Άρνηση.
Είχε αρνηθεί να γίνει δημόσιος υπάλληλος, -όταν γινόταν η περισυλλογή ψήφων από τα κόμματα και μοίραζαν θέσεις πολλές, σε μικρά γραφεία. Από μικρός ζωγράφιζε πουλιά με ανοιγμένα φτερά,  καράβια να ταξιδεύουν σε ανοιχτές θάλασσες, αεροπλάνα να πετούν στα σύννεφα, τρένα με πολλά βαγόνια.
Πάει ένας χρόνος τώρα που δεν ζωγράφιζε τίποτα. Μόνο περπατούσε τις νύχτες, να συναντά πυγολαμπίδες.
Αγαπούσε τη ζωή. Ήταν δειλός, να την αφήσει πίσω. Κι ονειροπόλος, για την αρχίσει πάλι.
Άπλωσε το χέρι του, με κλειστά μάτια, ο βράχος ήταν σκληρός, πιο σκληρός κι απ΄ τη ζωή που έζησε, ένα μικρό άσπρο λουλούδι βρέθηκε στην παλάμη του.
 Έκλεισε το χέρι του, έσφιξε τη γροθιά του, άνοιξε τα μάτια του, ο ήλιος λαμπύριζε στη θάλασσα.....
Στις οκτώ ήταν στη δουλειά του.


Ουτοπιστής